Rozdział 19 "Życie jest jak gra w wojnę, nigdy nie wiesz co wypadnie"

Dla Kingi Dopart! <333

-Ale Leo...
-Nie. Zostajesz.
-Ale ja nie wytrzymam bez was trzech tygodni.
-Dasz radę, ja przecież z tobą zostanę.
-Nie Viki, masz jechać. Wiem jak bardzo zależy ci, żeby zobaczyć dom.
-Ale jesteś chora, nie zostawię cię.
-Nie dyskutuj. Rodzice się mną zajmą. Ty masz jechać, rozumiesz?
-Dobrze... Dasz sobie radę?
-Tak.

~Pauline

Z dnia na dzień czułam się coraz gorzej. Nie było więc mowy bym pojechała na trasę. Może w połowie dojadę, jeśli wyzdrowieje... Pożegnałam się z Tilly,  następna podeszła do mnie Viki.
-Trzymaj się mała, zdrowiej.
-Tylko nie zaczynaj z tym mała! Wiesz, że nie lubię jak tak do mnie mówisz.
-Oj już się nie denerwuj.
-Dobra. Trzymaj się... Będę tęsknić, nawet nie wiesz jak bardzo...
-Ja za tobą też, ale będę dzwonić i opowiadać ci o wszystkim.
-Uważaj na siebie. Jeśli wyzdrowieje, to dojadę do was.
Przytuliłyśmy się i stałyśmy tak przez dłuższą chwilę. Podszedł do nas Charlie. Kazał mi uważać na siebie i życzył zdrowia. Jak wszyscy. Przytuliłam go i pożegnałam się z nim. Ostatni został mi Leo.
-Uważaj na siebie. W Polsce jest zimno, więc masz się ciepło ubierać.
-Przecież jest początek września!
-Wiem, wiem... Po prostu uważaj na siebie.
-Będę pamiętał. I będę bardzo za tobą tęsknić...
-Ej, szybko wrócę do zdrowia i przyjadę. Zobaczysz. Jeszcze pójdziemy razem na tą imprezę na którą kupiłam tą sukienkę. Nie może się przecież zmarnować.- puściłam mu oczko, na co chłopak zaśmiał się.
-Będę na ciebie czekał.- pocałowałam chłopaka w policzek i wtuliłam w niego.- Hej, przecież niedługo się zobaczymy!
-Wiem, ale i tak już za wami tęsknię...
Ugh...Nienawidzę pożegnań. Wiem, że Leo nie wyjeżdża na zawsze, ale będzie mi go brakować. Ostatni raz uściskałam wszystkich i patrzyłam jeszcze jak wsiadają do taksówek, które miały zawieść ich na lotnisko i wróciłam do domu. Chwilę później już leżałam w salonie na kanapie, z kubkiem z gorącym kakao w ręku, pod kołdrą i  pilotem w drugiej ręce.

Drzwi wejściowe otworzyły się z impetem i stanęła w nich Vera obładowana różnymi siatkami itp.

-Hej, co ty tu robisz?-twarz szatynki wykrzywiła się w dziwnym grymasie, gdy zobaczyła moją twarz.

-Wyglądasz okropnie- jaka szczerość...

-Dzięki... Jakaś ty miła...

-Zawsze do usług- wyszczerzyła zęby w uśmiechu i poszła o kuchni- Mam dla ciebie rosół, kakao, więcej kakao, Nutellę, jakieś lekarstwa i moje rzeczy. Zostaje u ciebie, aż nie wyzdrowiejesz!

Uśmiechnęłam się tylko i przewróciłam oczami. Szatynka weszła z powrotem do salonu niosąc miskę z gorącym rosołem.

-Jedz.

Popatrzyłam się na nią zdziwiona, ale posłusznie zabrałam się do spożywania płynnego dania.

-Pycha...

-Wiem, mama robiła! Rozgrzejesz się i od razu poczujesz lepiej.

-Dzięki Vercia. Kochana jesteś.

-To też wiem.

Włączyłyśmy sobie jakąś bajkę. Kocham bajki! Oglądałyśmy "Kung Fu Panda 2", gdy zabrzęczał mój telefon.

~Od Ash

Hej mała, jak się czujesz?

Wpadnę do ciebie za jakąś godzinkę :*

Szybko wystukałam odpowiedź.

~Do Ash

 Jak musisz to wpadaj,

ale jest u mnie Vera i chyba damy sobię

rade same ;) Czy jestem aż tak nieznośnym

dzieckiem, że musi przyjść druga niania do pomocy?

~Od Ash

Zdecydowanie to drugie ;) Będę<3

-Vera?

-Hmmm?-dziewczyna nie odrywała wzorku od telewizora.

-Ash wpadnie z wizytą.

-Okejjjj....

-Słuchasz mnie?

-Sorki, co mówiłaś? Powtórzysz?

-Eh... Ash będzie za godzinę.

-Oh, okej. 

Wróciłyśmy do oglądania filmu. Po jakimś czasie zabrzęczał dzwonek do drzwi. Vera wstała niechętnie z kanapy i je otworzyła. Stał w nim oczywiście Ash, który od razu wparował do środka. Przywitał się z szatynką po czym krzyknął do mnie z kuchni. Jezu... czemu oni sobie tak po prostu włażą do mojej kuchni i coś w niej robią?

-Hej Paula! Przyniosłem ci rosół na rozgrzanie!

-To bardzo miło z twojej strony, ale półtorej godziny temu już jeden jadłam.

-No trudno, zjesz drugi.-chłopak stanął przede mną z wielką miską zupy w ręce.

Zabrałam się do jedzenia. Wszyscy wygodnie się rozsiedli i wróciliśmy do oglądania filmu.

~`

Obudziłam się w ramionach Asha?! Co? Pewnie zasnęłam na nim, kiedy oglądaliśmy film.
-O proszę, śpiąca królewna wstała!-zaśmiał się po czym krzyknął- Veronika!
-Idę!
Szatynka zeszła po schodach i weszła do salonu.
-Co ty robiłaś na górze?
-Jak to co? Przygotowywałam sobie miejsce do spania!
Przewróciłam tylko oczami.
-Pauline? Puścisz mnie, czy chcesz tak na mnie spać cały dzień?
-Zdecydowanie to drugie- zaśmiałam się i wtuliłam w chłopaka.- Jesteś bardzo wygodny.
Bardzo dobrze nam się gada. Czuję, że się zaprzyjaźnimy.
-Ta, dzięki. Wyspałaś się?
Chciałam coś odpowiedzieć, ale wtedy dopadł mnie straszny kaszel. Ash wstał i zrobił zniesmaczoną minę.
-Ohoho, ale masz kaszel... Zaraz damy ci syrop.
-Dzięki, ale...-nie dokończyłam zdania, bo nadeszła kolejna fala kaszlu.
-Nie trzeba? Właśnie widzę.
Po chwili rozbawiony chłopak wrócił lekarstwem w plastikowym mierniku. Połknęłam syrop i na mojej twarzy pojawił się grymas.
-FUUJ! Co to za obrzydlistwo! Nie chcę tego!
-Masz, popij wodą. Nie ma nie chcę, masz to pić!- szatynka wręczyła mi szklankę z wodą.
Upiłam kilka łyków i niesmak przeszedł. Postanowiliśmy pograć w karty. Gra była beznadziejna, bo ciągle przegrywałam. Szczerze? Nie potrafię grać w karty. Za to Ashowi i Verce szło świetnie i wspaniale się przy tym bawili.
-No wiecie co... Choremu byście dali wygrać!
-Chory to niech nie narzeka, tylko się bardziej przykryje tą kołdrą...
Przewróciłam oczami i posłusznie naciągnęłam na siebie okrycie.  Co ja mam z tym przewracaniem oczami. To chyba jakiś nawyk... Ostatecznie grę przegrałam i oznajmiłam, że więcej z nimi w nic nie gram. W odpowiedzi otrzymałam tylko "Jak dziecko...". Poczułam się gorzej, więc postanowiłam się położyć. I tak było już późno, więc Ash poszedł do domu, ale obiecał, że wpadnie jutro. Poszłam się wykąpać i czysta i pachnąca uwaliłam się na łóżko. Po jakimś czasie z toalety wyszła szatynka i obie po chwili dryfowałyśmy po Krainie Snów...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

No i mamy następny rozdział!

Krótki i taki sobie, ale jest.

Dziękuję wam za te wszystkie komentarze, za aktywność.

Nawet nie wiecie jak mnie to zmotywowało!!!

Notka będzie krótka, bo jednak wypadałoby się do szkoły zebrać.

Jak wam się podoba muzyczka w tle? xDDDD

Mi się podoba xD

Jak chcecie, żebym dodała jakieś piosenki to piszcie propozycje w komach!

Nie wiem co napisać, więc 

komentujcie i do nexta!

~Paula<3