Rozdział 14 "Uśmiechnij się,bo uśmiech to nadzieja na lepsze jutro"

~Victoria
Koncert trwał w najlepsze. Stałyśmy we trzy na backstage'u przy samym wejściu na scenę. Widziałyśmy tylko chłopców, ale słychać było piski i krzyki wszystkich fanek. Przed ostatnią piosenką chłopcy zaczęli coś mówić o jakiejś niespodziance, kazali wstrzymać muzykę. Nagle chłopcy zbiegli ze sceny i 'porwali' mnie i Paulę zarzucając sobie na plecy. Zanieśli prosto na scenę i zostawili same. Stałyśmy i gapiłyśmy się to na siebie, to na fanki stojące przed sceną. Nie wracali już z 5 minut, więc postanowiłyśmy coś zrobić. Paula zaczęła śpiewać "Shining Star". Po chwili fanki przejęły śpiew, ale były równie zdziwione co my. Na szczęście wrócili. Charlie trzymał dwa ogromne bukiety róż, a Leo ogromnego misia. Prawie nie było go widać!

Fanki zaczęły ponownie piszczeć, a chłopcy poprosili o ciszę. Charlie podszedł do mnie, a Leondre do Pauline.Charlie uklęknął przede mną  i wręczył mi bukiet. Byłam w szoku.Nagle czas jakby zwolnił, wszystko dookoła się rozmazało. Blondyn popatrzył mi w oczy.
-Victorio Huhges, czy uczynisz mnie najszczęśliwszym chłopakiem na tej planecie i zostaniesz moją księżniczką?
Zamurowało mnie, nie wiedziałam co odpowiedzieć.
-T..Tak, tak tak tak!- rzuciłam się na chłopaka, a on wpił się w moje usta.
Do moich uszu dobiegały tylko piski i krzyki tych wszystkich dziewczyn.Dookoła nas rozbłyskiwały flesze. Piski i krzyki nie były oznaką złości, wręcz przeciwnie. Wszyscy zaczęli nam bić brawo. Po długim pocałunku odsunęliśmy się od siebie i podbiegli do nas Leo z Paulą. Zaczęli nam gratulować, ściskać. Nagle do głowy wpadł mi pewien pomysł. Podeszłam do początku sceny, jak najbliżej fanek i obróciłam się tyłem. W kilka sekund zapadła cisza, którą przedarły radosne okrzyki, gdy wielki bukiet wyleciał w powietrze. Mnóstwo rąk próbowało go złapać. Po chwili odezwał się Leondre.
-Pauline, pamiętasz co ci kiedyś obiecałem? W wesołym miasteczku?
-No tak... Że ustrzelisz kiedyś dla mnie tego wielkiego misia...
-Oto i on! Ten sam miś!
-Nie... Nie wierzę, dziękuję!- blondynka przytuliła chłopaka ze łzami w oczach.

Znowu rozległy się brawa, a po chwili Leo zaczął rap do "Hopeful".  Zostałyśmy z chłopcami na scenie do końca ostatniej piosenki.

~

-Dziękuję Charlie, jesteś wspaniały!-powiedziałam to wtulając się dalej w blondyna.

-Dla mojej księżniczki wszystko.

-Ale wiesz, że postanowiłeś mnie w beznadziejnej sytuacji? Przed wszystkimi... Głupio by było się nie zgodzić...

-Czyli, że nie chcesz ze mną być?

-Oczywiście, że chcę głuptasie! Ale co by się stało, gdybym powiedziała "nie"?

-Nie brałem nawet pod uwagę takiej opcji, wiedziałem, że się zgodzisz. Gdybym nie był pewien, nie pytał bym cię o tak poważną sprawę przed tyloma ludźmi.

Uśmiechnął się uroczo i delikatnie złączył nasze usta. Byliśmy sami w jego pokoju, bo Leo z Paulą gdzieś wyszli.
-Obiecuje, że zawsze będziemy razem...
-Nie Charlie, nie obiecuj mi czegoś, co jest praktycznie nie wykonalne. Dobrze o tym wiesz.
Spuścił głowę i posmutniał. Po chwili jednak skoczył na mnie i zaczął mnie łaskotać. Skończyło się to tym, że zaczęłam się rzucać na wszystkie strony, piszczeć i się wydzierać.
-Charlie! Przestań! Błagam! Lenehan!!!
- Nie!
-No proszę! Zrobię wszystko! Tylko już mnie nie łaskocz!
-Wszystko?
-Tak-wykorzystałam moment nieuwagi i pocałowałam chłopaka. Wysunęłam się z jego objęć i zaczęłam uciekać.
-Wracaj tu!
Zasapałam się i zatrzymałam w jakimś zaułku na terenie hotelu. Nagle ktoś złapał mnie za biodra. Pisnęłam i podskoczyłam.
-Moja dziewczyna już przede mną ucieka?- obrócił mnie  w swoją stronę i uśmiechnął się łobuzersko.
-Jak się ją tak brutalnie napada to ucieka.-odwzajemniłam uśmiech, a chłopak popatrzył mi prosto w oczy.
-I tak cię kocham, wiesz?- zatkało mnie, co on powiedział?
-Co? Co powiedziałeś?
-E, coś źle zrobiłem?
-Nie, po prostu... Możesz powtórzyć?
-Tak. Victorio Sofio Hughes, KOCHAM CIĘ.
Do moich oczu napłynęły łzy. Zdecydowanie zbyt łatwo się wzruszam...
Po tych słowach przez dłuższą chwilę patrzyliśmy się sobie w oczy. Było ciemno, a słabe światło wpadało tylko przez okno. Mogliśmy podziwiać przez nie panoramę miasta. Nikt nam nie przeszkadzał, byliśmy sami, tylko my. Jego twarz była coraz bliżej, ale zanim się do mnie przysunął musiałam czekać całe wieki. Wreszcie złączył nasze usta, a ja wplotłam ręce w jego włosy. Ta chwila mogłaby trwać wiecznie. Miałam ochotę wykrzyczeć całemu światu jaka jestem szczęśliwa. Jestem szczęśliwa, bo kocham Charliego a on kocha mnie. Odsunęłam się od chłopaka. Ale czy to na pewno jest miłość? A może jednak to za szybko... Może to tylko zauroczenie...Gubię się, nie wiem, czy to była dobra decyzja...
-Coś się stało?
-Nie, ja tylko zastanawiam się jak to wszystko teraz będzie... Czy to nie za szybko... Ja...- nie, nie powiem mu, że nie jestem pewna swoich uczuć... Spróbuje, dam nam szanse...
-Nie wiedziałem, że dla ciebie to za szybko, jeśli chcesz, to ja mogę zaczekać...
-Nie-szybko mu ucięłam- Nie chce. Ja chcę być z tobą... 

-Pamiętaj, że zawsze będę przy tobie. Gdyby coś się działo, to masz mi o tym powiedzieć. Jak teraz będzie? Będzie tylko lepiej. Z każdym dniem kocham cię o jeden dzień bardziej.
-Dziękuję Charlie... Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła... Jesteś dla mnie bardzo ważny.
Wróciliśmy do pokoju. Charlie oznajmił, że już późno i mam iść się wykąpać i wyspać. W pokoju była tylko Tilly, ale już spała. Paula zapewne dalej jest gdzieś z Leondre. Posłusznie wykonałam jego polecenie i po chwili wykąpana odpływałam do krainy snów...

~Pauline

Brunet złapał mnie za rękę. Szliśmy parkiem, sami. Było już ciemno, a drogę oświetlały tylko latarnie.
-Leo, co z nami teraz będzie?
-J..Ja, nie wiem... Wiesz co do ciebie czuję. Wiesz, że będę czekał na ciebie nawet do końca świata. ecyzja należy do ciebie...
-Ja... Chyba sama nie wiem czego chcę... Wiem jedno, że jesteś dla mnie całym światem i nie mogę cię stracić.
-Czyli chcesz czekać?
-Nie wiem. Dajmy sobie szansę, może coś z tego będzie... Może wcale mnie nie kochasz? Może to tylko zauroczenie, które po miesiącu minie?
-Jesteś wyjątkowa i tak łatwo nie pozwolę ci odejść. Chodź, mam dla ciebie niespodziankę.
Zasłonił mi oczy i poprowadził na koniec parku. Gdy odsłonił mi widok ujrzałam piękne wzgórze, a w dole połyskującą w świetle księżyca taflę jeziora.
-Jejku, jak tu pięknie...
-Ty jesteś piękniejsza...
-Leo...
-No co? Jesteś słodka gdy się rumienisz.-wyszczerzył zęby w tym pięknym uśmiechu...
Rozłożył na ziemi koc i się na nim położył. Poszłam więc w jego ślady, po czym przykrył mnie drugim. Nie było to w sumie potrzebne, bo wieczór był ciepły, ale to urocze. Leżeliśmy tak wtuleni w siebie i rozmawialiśmy o wszystkim. Patrzyliśmy w gwiazdy i opowiadaliśmy co widzimy... Było cudownie. Niestety po kilku godzinach Leo dostał sms'a od Charliego.

Od Charls

Gdzie wy jesteście tyle czasu? Już 1.30!
Wracać mi tu natychmiast!
Muszę cię kryć, że niby siedzisz od godziny w łazience!

Leo pokazał mi wiadomość i zaczęliśmy się śmiać.
-Serio już wracajmy... Jest wpół do drugiej w nocy...
Brunet spakował koce do torby którą niósł i okrył mnie swoją bluzą.
-A tobie nie będzie zimno?
-Nie, tobie przyda się bardziej, cała się trzęsiesz...
Ruszyliśmy czym prędzej do hotelu, w którym byliśmy po 10 minutach. Pożegnałam się z chłopakiem i wślizgnęłam do swojego pokoju. Vi i Tilly już spały, więc mi się upiecze. Gorzej z Leo, bo Charls na niego czekał. Mamy pokoje obok siebie, więc słyszałam niezadowolenie ze strony blondyna... Wykąpałam się i poszłam szybko spać...

~

Kilka dni później w Londynie...

Zeszłyśmy na śniadanie. Chłopcy już na nas czekali.

Vi podeszła do swojego chłopaka i pocałowała go w policzek.

-No hej piękna.- rozpromienił się i uśmiechnął.

Leo przytulił Paulę i swoją siostrę i usiedliśmy przy stoliku. Przeglądaliśmy menu, gdy usłyszeliśmy piskliwy głos. Dobrze znany mi głos...

-Leeeooooooośśśśś!!!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
No i mamy 14 rozdział!
Nie będę pisać, że mi się nie podoba, bo mi się nic nie podoba xD
A poza tym ocena należy do was<3
Mam do was prośbę...
Potrzebuję kilku mega motywujących, długich komentarzy...
Utknęłam na 26 rozdziale i nie mam pojęcia co napisać...
Totalny brak weny!
Ratujcie mnie.... I do tego większość tych rozdziałów jest krótka...
Ale będą często i regularnie i wogóle
Jeśli ruszę z miejsca i dokończę 26 rozdział...
Powiem wam, że już piszę te długie rozdziały więc...
Piszę jak mam wenę....
Ale dobra, po prostu musicie mnie mega zmotywować, bo nie uda mi się ruszyć z miejsca.
A! I taka prośba, napiszcie mi w komach jak poznaliście mojego bloga, skąd o nim
wiecie i w ogóle... No.
Dziękuję wszystkim za komentarze i oczywiście za 3k wyświetleń!
Jesteście wspaniali!
To będzie krótka notka... Na nią też nie mam weny...
~Dołecznik<3