Rozdział 31 "To wszystko jest jedną wielką intrygą"

-Czekałem na ciebie...
-Co ty tutaj robisz? Czego ode mnie chcesz?
-Jesteś taki głupi Devries czy tyko udajesz?
-Dobra, odpieprz się od niej.
-Ohh... Ale to przecież moja dziewczyna, więc to ty się od niej odpieprz.
-Nie denerwuj mnie., bo nie ręczę za siebie.
-A co? Mały, słabiutki Leoś mnie uderzy? Czy poskarży się tacie? Już nie pamiętasz?
Zacząłem to wszystko szybko analizować. To układało się w logiczną całość...
-Już wiem o co ci chodzi... Zostaw ją! Ja mogę znieść takie rzeczy, ale nie ona. Daj jej spokój...
-Nie Leondre, kiedy cały twój świat leci w dół, ty spadasz razem z nim.
Stałem tak i gapiłem się na odchodzącego chłopaka. On chce ją poniżyć, zniszczyć. A to wszystko tylko po to, żeby dotrzeć do mnie. Doskonale wie, że nie zniosę tego, że moja dziewczyna, osoba, którą kocham  spada na dno, zaczyna pić, jest traktowana jak marionetka.
-Leo? Co ty tu robisz, wracaj do domu!
Odwróciłem się i spojrzałem na moją mamę stojącą w szlafroku na schodach.
-Tak mamo, już idę, przepraszam.
Ruszyłem w kierunku swojego pokoju. Nie zamykając nawet drzwi rzuciłem się na łóżko.

~Charlie

Obudziłem się rano. Spojrzałem na Vi. Dziewczyna nadal spała. Wyglądała tak słodko i niewinnie... Jestem wielkim szczęściarzem, że ją mam...

-Charlie? Dlaczego się tak na mnie patrzysz?

-Bo jesteś piękna...

-Nie sądzę, ale dziękuję.

Zarumieniła się uroczo i uśmiechnęła.

-Na świecie są ludzie, którzy widzą w tobie więcej niż ty sam...

Victoria obróciła się w moja stronę i pocałowała delikatnie moje usta. Niestety tą chwilę przerwała pewna szatynka.

-Zakochańce wstawać!!!!! Do szkoły! A nie grzejecie łóżko i cię całujecie...

Po tych słowach Vera zaczęła udawać, że zwraca wczorajszą kolację, a Vi przewróciła oczami.

-Już już, wstajemy.

-Dawno cię nie widziałem Veronica, jak tam leci życie?

-Powoli i do przodu, dzięki, że pytasz...Przecież ostatnio nikt o mnie nie pamięta...
-Wiemy, przepraszamy, ale może na zgodę pójdziemy całą piątką do zoo?
-Do zoo? Czemu akurat zoo?
-Nie wiem, jakoś tak wyszło...
-Charls? W piątkę? Ale wiesz, że między Leo a Paulą...
-Wiem Viki, ale trzeba coś z tym zrobić, może wtedy się pogodzą...
-To ja już pójdę, a wy się zbierać, mama będzie zła jak się spóźnisz Viki.
Szatynka wyszła cicho z pokoju, zamykając przy tym drzwi.
-Victoria, wiesz, że to nie będzie proste... Jest coś, o czym Leo musi powiedzieć Pauline, jeśli coś z ich związku ma jeszcze być...
-Co? Jak to? Co to za tajemnica?
-Myślę, że Leo sam powinien to wszystko wytłumaczyć... Chodzi o Asha i Nevie...
-No tak, mogłam się domyśleć... Ten Ash sprowadza Paulę na złą drogę. Nie rozumiem, dlaczego ona z nim jest...
-Nie kocha go. Tyle wiem. Paula kocha Leo.
-No więc dlaczego?
-To wie tylko ona...
-Ktoś ją zmusił, jestem pewna, że tak po prostu by nie zostawiła Leo. Za bardzo go kocha...
-Też mi się tak wydaje...
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Okej! Mamy najkrótszy rozdział w historii bloga! No cóż...
Zaraz zabieram się do nexta, ale długi to on nie będzie...
Znowu notka na zaś i nie wiem co napisać!
Mam nadzieję, że mam jak wam odpisywać na komentarze!
Rozdział króki, ale nawet ok, więc no...
Kocham Was i dziękuję za wszystko! <333